اثر سمیت داینوفلاژله اپی‌فیت جنس Amphidinium جداشده از دریای ‌عمان بر روی Artemia

شکوفایی داینوفلاژله‌های بنتیک‌ دریایی با پتانسیل تولید سموم طبیعی، پدیده‌ای در حال ظهور است که باعث نگرانی‌های‌ فزاینده در بخش‌های بهداشتی، اقتصادی، اکولوژیکی، توریستی و صیادی می‌شود. زئوپلانکتون‌ها پیوند مهمی بین ریزجلبک‌ها و مصرف‌کنندگان بالاتر در شبکهء‌غذایی‌دریایی هستند. مطالعهء حاضر به‌منظور ارزیابی اثرات سمیت بالقوهء ریزجلبک‌های سمی بر میزان بقای بی‌مهرگان‌دریایی، دو داینوفلاژلهء جنس Amphidinium و Ostreopsis جداشده از دریای‌عمان را به‌عنوان گونه‌هایی با پتانسیل ایجاد شکوفایی‌های‌جلبکی‌مضر، بر مراحل اولیهء رشد Artemia franciscana مورد بررسی قرار داد. در این تحقیق سنجش‌ها شامل انکوباسیون 120 ساعتهء آرتمیا در 6 دوره با سلول‌های سمی و گونهء غیر مضر Chaetoceros muelleri به‌عنوان تیمار شاهد در دو دمای مختلف (20 و 25 درجهء‌سانتی‌گراد) با بررسی اثر سن و تراکم در میزان سمیت بود. زیست‌سنجی آرتمیا در این تحقیق اثرات کشندهء تماس مستقیم با سلول‌های زندهء داینوفلاژله‌های‌سمی را نشان داد. بقای متاناپلی‌ها در طول قرار گرفتن در معرض داینوفلاژله‌های‌سمی به‌طور قابل‌توجهی کاهش پیدا کرد، به‌طوری‌که ریزجلبک‌ها حتی در تراکم 4 هزار سلول در Ostreopsis و 40 هزار سلول در میلی‌لیتر در Amphidinium اثرات کشنده‌ای روی آرتمیا داشتند و همهء متاناپلی‌ها با افزایش تراکم در عرض 24-120 ساعت پس از تلقیح با تیمارهای حاوی گونه‌های‌سمی، در مقایسه با تیمار شاهد بی‌حرکت شده و از بین رفتند. نتایج نشان می‌دهد که اثر سمیت با افزایش دما تقویت می‌شود. در طول آزمایش سطح بدن لاروهای آرتمیا به‌طور مداوم توسط یک تودهء چسبناک همراه O. ovata پوشانده شده بود. این مواد موسیلاژی ممکن است در کنار سموم ریزجلبکی یک عامل مهلک مهم باشد. نتایج این آزمایش‌ها نشان می‌دهد اثر فیکوتوکسین‌ها ممکن است بر مراحل اولیهء زندگی موجودات ‌دریایی منعکس شود، به‌ویژه آن گونه‌هایی که ازنظر اکولوژیکی و اقتصادی مهم هستند. این یافته‌ها به‌وضوح اهمیت و نیاز به گنجاندن ریزجلبک‌های بنتیک در برنامه‌های نظارت بر شکوفایی‌های جلبکی مضر را نشان می‌دهد.